Opis: Meghe Dhaka Tara: Reżyseria: Kamaleswar Mukherjee. Z Saswatą Chatterjee, Ananyą Chatterjee, Abirem Chatterjee, Rahulem Banerjee. Dla Ritwika Ghataka film był nie tylko formą rozrywki, ale bronią, medium ukazującym walkę zwykłych ludzi. Nie powiodło mu się w karierze zawodowej, nie mógł też zostać dobrym człowiekiem rodzinnym i mężem. Mimo to był artystą, który nigdy nie poszedł na kompromis dla osobistych korzyści, sławy i zysku. Fabuła filmu rozpoczyna się w 1969 roku i dotyczy czasu spędzonego przez Ritwika Ghataka w szpitalu psychiatrycznym. Pokazuje, jak Nilkantha zostaje przyjęta do szpitala psychiatrycznego pod nadzorem doktora SP Mukherjee. SP Mukherjee dowiaduje się, że premier Indii zna Nilkantę i lubi jego twórczość, i może zwrócić się do władz szpitala o objęcie go szczególną opieką. W szpitalu policjant widzi Nilkantę i mówi doktorowi Mukherjee, że jest pijakiem. Inny pacjent szpitala drwi z Nilkanthy, nazywając ją „skompromitowaną intelektualistką”. Nawet będąc na leczeniu w szpitalach, pisze sztukę i wystawia ją wraz z innymi pacjentami azylu. Film pokazuje, jak Durga (żona Nilkanthy) chce go opuścić, mówiąc, że „rozdzielenie jest niezbędne”. Nilkantha był świadkiem podziału Bengalu i jego niszczycielskich skutków, a w młodości zainteresował się komunizmem. Przez cały film ukazana jest psychiczna agonia Nilkanthy, zmagania, wewnętrzne sprzeczności, rozczarowania, a także kłopoty finansowe, jakie go spotykają. Wyraźnie mówi, że nie potrafi robić filmów rozrywkowych i komercyjnych. Podczas dyskusji Nilkantha pyta doktora Mukherjee, czy mężczyzna powinien wykonywać mudżrę w czasie, gdy społeczeństwo płonie? Mówi także doktorowi Mukherjee, że jest „artystą ludowym” i na tym polega jego praca. Film ukazuje także atmosferę Bengalu w czasach ruchów Tebhaga i Naxalite. W filmie została pokazana scena, w której znajduje się książka pt. „Jak być dobrym komunistą?” pali się. Ta scena symbolizuje niezadowolenie Ghataka z komunistycznej polityki Indii. Kiedy Durga mówi Nilkantha, że ​​nie mają ani jednej rupii na utrzymanie rodziny, Nilkantha chętnie odpowiada, że ​​to nie pieniądze, ale to czyjaś praca, która pozostanie na zawsze.